Интэрнэт. Бидний зууны эмгэнэл бол энэ. Аливаа урлаг бүтээхүйд нөлөө үзүүлэгч тодорхой хүчин зүйлс байдаг. Орчин,
хөдөлмөр, хүсэл, хамгийн чухал нь идеа. Тэр идеа хэнийхтэй ч давхцахгүй байх
хийгээд ядахнаа л реконструкцалсан хуучин идеа байж гэмээнэ бүтээлд тооцогдоно.
Гэхдээ харамсалтай нь ийн бүтээхүй нь нүдний гэм болсон. Учир нь бид хэтэрхий
их мэдээллийг хараад, үзээд ханачихсан. Бидэнд жинхэнэ бүтээл хэрэггүй
болсон. Жинхэнэ нь дэргэд байлаа гээд төдий үнэ хүрэхгүй. Яагаад? Бидний
төсөөллийн бүхий л боломжийг “бусад” бэлдээд өгчихсөн.
Тэдгээр бусдын "гурилдсан" болсон болоогүй хоолонцроор тархиа тэжээсээр байгаад дасчихсан. Энэ нь
хүнийг яг л амьдиар нь оршуулан нээлттэй авсных нь дээрээс мэдээ мэдээллийг
хүрздэн хойтохыг нь үйлдэхтэй агаар нэг.
Фэйсбүүк, Твиттер, Ютүб гэхчлэн хүмүүсийн өдөр дутмын хандалт хийдэг
хуудаснуудын нөлөөгөөр бүтээлч өөрийгөө “худалдах” нь нэн элбэгшиж бусдыг ч,
өөрийгөө ч үзэгч бус “идэвхгүй харагч”-ийн байр сууринаас тодорхойлох болсон. Ингэснээр түүний хувь хүний хандлагад өөрчлөлт ороод зогсохгүй, бусдаас “намайг
тоогооч!?” “би энд нэг юм хийчихээд байна, хараадхаач?” гэх.
Угаас зохиолч ч бай, зураач ч
бай, уран бүтээлч хэмээн өөрсдийгөө “тунхаглах” чинхүү “зоригт” хүн бүрт
бүтээхүйн үйл явцын дараалсан тодорхой шатлал, өөрийгөө “түлхэх” (тодорхой зорилтын дагуу бүтээлээ туурвих), нийгмээс өгөгдөх массын тоглолоос бүр мөсөн татгалзах
шаардлага гардаг. Мэдээж, амжилтанд хүрэх, хангалуун амьдрах хүсэл тавигдах нь зүйн хэрэг. Гэхдээ ядаж хамгийн сүүлд нь байг.
Бүтээл төрүүлэх, идеагаа хөгжүүлэх, өөрийгөө нээх үйл явцаа шинэчлэхийн тулд юуны түрүүнд бусдаас зээлдсэн бүхнээсээ холбоогоо таслах хэрэгтэй. Түүнчлэн бүтээлийг тань хуулбарлачихаад түүнийгээ хүлээн зөвшөөрдөггүй, хэт амбиц хөөсөн, өөрийгөө урлагийн бүхий л салбарт өрсөлдөх нэн чадвартай гэдэгт итгэчихсэн бүтээл "үнэлэх" хараагаа алдсан хүмүүсээс холдох шаардлагатай. БҮРМӨСӨН! Урам зоригийг тань уландаа гишгэх бүхэнд алтан шанаа өг! Хэрхэн?
Амьдарч. Амьдарч асан цаг мөчөө цахим ертөнц, хов жив, цаг нөхцөөлтөнд булаалгаж биш. Өөртөө үнэнчээр бүрэн дүүрэн амьдарч. Нэг шаднаас шүлэг хэрхэн өндийн ургахыг бүх биеэрээ мэдэрч. Бүтээл бүхэн нүдтэй. Тэдгээр нь бүтээгчээ төсөөлөхийг хичээдэг. Харцанд нь хэрхэн тусах нь бүтээгчийн чин зоригийн асуудал.
Жинхэнэ нь байх уу? Эсхүл..
