Цагийг өмчлөхүй

Харгуй толгод,  хөндий,  хаа сайгүй л орших эгэл бор жимүүд..

..Нэгэнт л хуучирсан гэж үзэх болсон тэр л радио нэвтрүүлгээр өнөө л өглөө бүр сэрээдэг аялгуу, танил дуу явна. Зэвэрсэн машины сэг, халтартсан байшингууд, хаа нэгтээ бөмбөг өшиглөн гүйлдэх багачууд.. Нам гүм..Би энэ л хуучин хотын иргэн. Манай хотыг байдаг эсэхийг  хүмүүс мэддэггүй байх, эсхүл биднийг энэ дэлхий зүгээр л мартчихсан ..

Мартагдсан хотын иргэд гэж бид өөрсдийгөө нэрлэх дуртай. Энд өглөө бүр өтгөн манан буудаг. Тэр манангийн завсраар сүү, талх борлуулагчид баримжаагаараа мухлагтаа ирцгээнэ.Манайд юуны ч сүм байдаггүй. Тэгэхээр хэн хэн маань итгэл бишрэл гэдгийг умартах шаардлага гарна. Өөртөө л найд тэгвэл л нэгэн өдөр чи аз жаргал гэгч одыг гартаа атгана хэмээн амтай бүхэн сургана. Гэвч эцэс төгсгөлгүй найдлага гэдэг хэзээд хүнийг тархиндаа сум онилоход хүргэж мэднэ.

 Гэхдээ бидний дунд нэгэн ухаантан бий. Тэр доод гудамжыг уруудаад өглөө бүр ямархан нэгэн дуу аялаад сууж байдаг. Хэзээ ч хөгширдөггүй, басхүү залууждаггүй түүнийг нэгэн цагт шидэт эм бүтээсэн гэж хүмүүс ярьцаагаадаг. Тэр эр хэзээд баяр хөөрөөр дүүрэн, гэхдээ галзуу солиорлын өчүүхэн ч тэмдэг нүдэнд нь үзэгддэггүй, тийм л гэрэл түгээсэн нэгэн юм л даа. Түүний бүтээсэн гэх тэр эм нь цаг хугацааг гажуудуулан өөрийн хүссэн үедээ үүрд үлдэх боломжийг олгодог гэх. Ихэндээ ч хүмүүс тэр эм рүү нь шуурцгаадаг байв. Тэр хэнд ч зарахыг хүсээгүй .Ирсэн болгонд нэг нэг үг хэлээд л явуулаад байдаг байж. Эцэстээ хотынхон түүнд Солиотын үг гэх нэр зүүчихсэн юм. Ахиж хэн ч түүнээс цаг хугацааг гажуудуулагч эм авахыг хүссэнгүй. Ахиж хэн ч түүнээс шидэт үг сонсохыг хүссэнгүй.

Нэгэн өдөр, надад тэр хүнээс шидэт эмийг нь хулгайлах гайхамшигт санаа төрсөн юм. Тэр эмийг л гартаа оруулчихвал би энэ хэн ч мэддэггүй хотоосоо холдож, хүн бүхний дуулсан тэр л “өндөр” хотууд руу аялах болно гэж бодсон. Тэгээд тэр хүнийг сэрэхээс урьд , үүр цайхаас урьд унтдаг газар нь хүрч очлоо. Манан буух арай болоогүй тул гудамжны гэрэл дор унтах Солиотын үгийг би түвэггүй олж харав. Тэгээд халааснаасаа жижиг тонгорог чимээгүйхэн гаргаж яг дэргэд нь очих үест тэр баруун нүдээ нээчихэв. Би ч балмагдаж хутгаа өргөсөн чигтээ хөшин зогстол тэр аажуухнаар өндийснөө нүдээ эргээд аньчихлаа. Тэгээд үл мэдэг инээмсэглэн “бүх солонго хуурмаг, бүх зүүд хуурмаг ” гэж хэлэв. Түүнийг хэлж дуусмагц л хаанаас ч юм эрчилсэн их салхи намайг дээш авч одон, би тэр гудамжнаас, хотоосоо, тэнгэрээс холдон огт-оргуйруу шидэгдчих нь тэр..

Нүдээ нээх үест өнөөх л саарал гудамж, хөхөртсөн дэнлүү, танил авч таньдаггүй царайнууд дэргэдүүр холхино. Тэдний нэг нь гэнэт хүүе, тэрийг хараач ээ! Солиотын үгийн үс нь бууралдчихаж гэж хэллээ..