Модыг ногооноор, цэцгийг улаанаар, хүнийг иймээр нь..

Илааршиж буй хаварт зориулсан өмнөтгөл..

Хотын хөл хөдлөгөөн хэдийн эхлэсэн байлаа. Тэнгэр баганадсан барилгуудын завсраар манан буусан уулсын толгой харагдана. Анир чимээгүй уулс. Тэнд очихсон гэх хүсэл минь ууж буй аягатай халуун кофеноос савсах ууртай нийлэн, тэр уур нь үл үзэгдэн дээшилсээр агаарт замхарахын алдад хажуу ширээний минь хүний салхивч дэлгэсэн гарын дэргэдүүр өнгөрөн одлоо. Дайвалзах их орчинд тэр доор олон жижиг зүйлс хөглөрцгөөх аж. Дорно зүгээс үлээх эртний салхинд хөтлөгдсөн хүсэл агаарын өндөр даралтнаас алгуурхан доошилсоор булангийн мухлагийн гадаа сэтгүүл уншиж суусан бүсгүйн долгионтой үсийг шүргэлээ. Үзэсгэлэн гоог дэргэдүүрээ үл өнгөрөөгч- дэггүй хаврын салхи. Тэндээс хүсэл нялуухан ягаан усны үнэрт хорогдож, түүнийг хүлээлгэгч залууг хамтдаа угтах хийгээд, ирмэгц нь зөөлөн үнсэхдээ нүүр лүү нь сул унасан үсийг нь илбэгч залуугийн хуруунд шилжлээ. Татаж дууссан тамхины үнэр. Шаналал дүүрнээр сорсон тамхины иш газарт “бүх зүйл дууссан” хэмээн унахдаа гурван жилийн өмнө авсөн хоншоор нь яльгүй халцарсан гутлын дор бяц гишгүүлсэн билээ. Бүсгүйн халуун төөнөсөн биеийг хамтдаа илбэн ноцоох хүсэл түүнийг хоёронтоо дуу алдахад цочин дэрвэсэн болжморын далавчинд шигдэн ахин агаарт хөвлөө. Хэзээ манант алсад хүрнэ дээ..Үүлсийн доогуур урт могой хүржигнэн, ганц нэгээр бороо хаяласан нь болжморын далавчыг мөргөн бутрахад мөнөөх хүсэл бороотой нэгдэн тогтоол усны хэсэг болов. Замын хашлагыг даван буухдаа хөлөө урсан жаалхүүгийн шилбийг дагах цусан дусал тэрхүү миний хүсэл оршигч хэдийн шалбааг болсон тогтоолд дусвай. Цус- амьдралын төлөөлөл. Үүлэн цоорхойгоос итгэлийн гэрэл сацарч чийгтэй гудмаар инээмсэглэн холхилдох хүмүүсийн дүр тодроно. Дүүрэн хүмүүс, хүмүүс дүүрсэн гудамж.

Баруун жигүүрээс жин жин хэмээн чимээ өгөн өнгөрөхдөө хүсэлийн минь яг дээгүүр хэрчин гарсан дугуйтай залуугийн дөрөөнд нь наалдан, ахин дахин бутрав. Дэггүй хүсэл, залуугийн санаандгүй шүргэн өнгөрөхдөө түг түмээр хараалгуулсан цагаан тортой, жижигхэн үрчгэр шар эмгэний хүрэмний ханцуйнаас зүүгдлээ. Эмгэн бөгшүүлгэн ханиасаар орцныхоо шат бүрийг тоолон гэртээ орж, углаашаа углан, ус буцалгагчаа амилуулан галын өрөөнийхөө цонхон дээр очин зогсов. Яг л өдөржин гадагш гараагүй хүн мэт. Цонхон тусгалд хүсэл түүний харцыг удтал ширтсэн ба тэнд нь “хүлээлт” гэх хүслийн хувьд цоо шинэ, миний зүгээс хэдийн танил үгээр дүүрсэн байлаа. Хүсэл хаашаа ч явах хүслээ гээжээ.

..Мөд харанхуй болно. Манант уулс ч замхарна. Тэнгэр баганадсан өндөр барилгууд зовхио буулгана. Үл үзэгдэгч шөнө гил хар үсээ задлана. Нэгэнт өөрөөс минь алсран одсон хүслийг юу хийж, хаана очсоныг үл мэднэ. Гагц харцны минь өмнө хэдийн манан татаж эхлэсэн байлаа.