Цэвэрлэгээний цаг эхлэв буюу сэрэхүй

        Үг үйлдэхүйн нууцат ертөнцөд зорчихуйд тэр хоосон аж. Үхэл хийгээд амьдрахуйн олон боломжит хийгээд эс боломжит ертөнцөд өөрийгөө болоод бусдыг хуурахаас өөр нэгээхэн зүйл ч хийсэнгүй. Сэтгэлийнхээ боол нь болж амьдрах уу? гэлээ гэхэд хир удаан ?

ямар азаар мартахуй гэгч оюун санаанд минь аврал болсон зүйл байдаг юм бэ.. ямар азаар..эс болвоос хөлнөөс дүүжлээтэй олон дурсамжийнхаа хоригдол нь болсоор насыг барах аймшигт хувь тохиол хүлээж байх.. МАРТАХЫГ ХҮСЧ БАЙНА, ХҮСЧ БАЙНА!!!

..Тэр хэзээнээс ч юм дурсамжаас ангижрах адын хүсэлд автчихсан. 

Түүнийгээ гүйцүүлдүүлэхээр өөртөө нэгэн дасгал бодож олж. Сэтгэлийн гүнээс дуудах хэн нэгний хоолойг сонсуут л үтэр түргэн тархиныхаа аль нэг эснээс суга татан, тэрхүү дуудагч хоолойтой холбогдох бүхий л дурсамжийг үгүй хийж байна хэмээн төсөөлдөг.
Ойр тойрныхон нь эхлээд анзаараагүй. Түүнийг үг дуугарахыг олон жил хүмүүс сонсоогүй. Тэр өвчтэй гэж үү? үгүй, зүгээр л ярихаас сайн дураараа татгалзчихсан юм. 

Гудамжаар зөрөх танилууд нь эхлээд зэвүйрхсэн байдлаар харьцдаг байв. Удалгүй тэд ч, тэр ч энэ байдалд дасан, хэн ч түүнд дурсамжаа устгахад нь саад хийхээ болив. 

Хэлээр дамжигдах (зөвхөн харилцааны хэл ч бус) үгс бүрээсээ худлын гялааныг олж харчихаж л дээ. 

       Хүмүүсийн хэлдэг амьдралын үнэт дурсамж ч юм уу, чамгүйгээр өөрийгөө төсөөлөхгүй байна, эсхүл би ч өдий наслахдаа юу эсэхийг үзэхэв зэрэг үгсийг дуулмагц л инээдээ барьж дийлдэггүй. Хэн нэгэн ямарваа нэгэн зүйл ярих үестээ өөрийнхөө дутуу мэдрэмжийг гүйцээн жинхнээсээ "хэн нэгэн" байх хормыг амтлах хүсэлтэй байдаг.

Тэгээд дараагийн, дараагийн.. дараагийн мянга нэгэн сонсогч чихнийхээ нүх сүв, сэтгэлийнхээ уг бүрийг нээн, анхааралтай чагнаж, эсхүл чагнуулахыг хүслээ ч ханахгүй. Тэд зогсолтгүй юу ч юм бувтнасаар, өөрийгөө хэрэгтэй хүн гэдгээ ахин дахин "өөртөө" батлах гэж дараагийн сонсогч, ярилцагч, дурсамж бүтээлцэгч болгонд давталт хийнэ.

Гайхалтай хэрэг!

Хамгийн сүүлд нь торж үлдэх зүйл гэвэл гэрэлтэх, бүхнээс харам басхүү бүхэнд дэлгэм, эмээгийн улаан хүрэн авдранд мөнхөрч үлдэх гавяатай дурсамж гэгч тэрхүү цоморлиг байх аж. Яг үнэндээ, чиний хэн байсан, ямар мэдрэмжтэй, ямар дурсамжийн цоморлиг цуглуулагч байсан хэнд ч падлийгүй. Падлийтай мэтээр үзэж байгаа нэгнүүд их сайндаа л мартагдахаас эмээгчид. 

энэ чинь.. би ахиад л хүүрнээд байна уу даа!!??

Бүхий л худал хэлэгчдээс хамгийн адгийн нь бид өөрсдөө!!!